DAG 21 Cruisin'' MISSISSIPPI....

7 uur de wekker gaat.....Hehe eindelijk hebben we allebei in 1 keer goed doorgeslapen.Mooi dan kunnen we fris en fruitig aan deze wederom zonnige dag beginnen.We nemen 't zozo.. ontbijt bij 't hotel (cereal en danish),maar wel een goei bakske koffie.Om 9.15 rijden we aan richting 't Vicksburg Military Park met Miranda's"""" favo"" op de radio RUSH......"lekker genieten voor mij....1 grote ergernis voor ons meiske.(Miranda haaaaaattt deze band!!!!).

Om 9.35 zijn we op de plaats van bestemming.We betalen $8 aan de poort(voor de auto) en lopen ff 't visitor center binnen.Dan gaan we op weg met de auto door 't park voor de 16 mijl lange Battlefield Tour."t weer is prachtig en wat we niet verwacht hadden is 't park echt geweldig.Een enorm aantal monumenten ,beelden,gebouwen passeren de revue,in een prachtig onderhouden groene setting.We stoppen op verscheidene pleeken die ons interessant lijken en vooral mooie plaatjes opleveren.Op een gegeven moment stoppen we bij een beeld waar Miranda in 't gras een foto maakt.Ze komt terug bij de auto met pijn en jeuk aan  d'r benen.""Volgens mij is da gras hier een soort brandnetelgras,mijn voeten jeuken en branden!!!""Inderdaad ,er zitten ook kleine bultjes/blaasjes op dr benen.Ik knik van,'t zal wel en we rijden vrolijk door.Bij een volgende stop wil ik een plak lezen voor een monument en voel inderdaad ook een stekende,brandende pijn aan mijn benen.Ik kijk...en..mijn benen en schoenen zijn bezaaid met hele kleine miertjes.Als een gek doe ik mijn schoen uit en sla de monstertjes ervan af.Man man 't lijkt wel of mijn voeten in de fik staan (Miranda had dus nix overdreven!!!).Een oudere man (heel verstandig op 't asfalt staand),zegt ""Did the FIRE-Ants get to you!!!!"" Yep en nie zo'n bietje......

We rijden door en bij een volgende stop vragen de alleraardigste oudjes of we wat van hun anti-bioticazalf willen.We slaan vriendelijk af (bikkels als we zijn),maar toch breken de oude snuiters hun medische noodpakketje aan.Ook laat de man zijn vingers zien met een aardige wond erop waar die kleine rooie rakkers hem 5 dagen geleden te grazen hadden genomen,Er was ook een blaar opgekomen zei hij (Dat word nog leuk dan,,terwijl ik dit tik zijn alle symptomen gelukkig weg)).

Als kers op de slagroom gaan we nog de SS CAIRO in.(the Union Ironclad gunboat CAIRO voor de civil war puristen,waarvan ik weet dat er onder jullie lezers meerdere zijn :-))  ).Ik vind 't echt een beleving,we staan gewoon in een slagschip uit 1862.Om 12.30 uur,1000den foto's rijker verlaten we met 't zonnetje op mijn bolleke en een grote lach op mijn gezicht 't Nationale park.Ja 't was een zeer geslaagde ochtend.

De keus voor 't vervolg van onze ,op de bonnefooi rit van vandaag is gevallen op Clarksdale,de geboorteplaats van de Blues en bekend van de wereldberoemde Crossroads."t is zo'n 3 uur rijden richting 't noorden,piece of cake dus."t is 1 lange rechte weg dwars door kleine ,bouwvallige dorpjes en wegen zoals je die vaak ziet in amerikaanse films.Ja hier kan ik nou lekker van genieten,relaxed cruisen over de amerikaanse wegen,gewoon geweldig...We zien nergens een plek om te tanken,ja we passeren een paar hele oude verroeste tankstations waar ik nog geen traktor zoul aten vullen,dus doorrijden maar.Inneens doemt er in the middle of nowhere een SUBWAY op.We hebben sinds vanmorgen niks meer gegeten dus een footlong Tuna en een bakske koffie gaat er wel in.Helaas geen koffie hier???DE subs zijn echter om door een ringetje te halen.Na een pispauze voor Miranda,gaan we verder op zoek naar een tankstation.100 km verder is er eindelijk een tankstation.Bij 't binnengaan breek ik bijna mijn nek over de ongelijke weg,maar uiteindelijk is er niks aan de hand (alles met een korreltje zout in dit blog).We nemen wat snacks mee voor de rest van de rit en weg zijn we weer.

Bij Clarksdale aangekomen wil ik eerst op zoek naar de Crossroads waar Bluesgitarist Robert Johnsson zijn ziel aan de duivel had verkocht(ik zei al ,alles met een korrel...).Op weg hierheen komen we door wat straatjes waar je echte amerikaanse armoede ziet.De vervallen houten huisjes waar de bewoners voor op de trapjes hun dag zitten te vullen.Wat je op tv ziet,zo is 't hier ook echt.Eirmoei troef....Even verder passeren we een school waar voor de deur de kinderen in hun schooluniform op straat met hun instrumenten muziek staan te maken.Helaas kun je niet zomaar ff midden op de weg stoppen dus rijden we door.Uiteindelijk vinden we de Crossroads en.....ja,das inderdaad leuk voor een minuutje en een foto en "that's it"",een lichte tegenvaller.Maar ja ,we kunnen in ieder geval zeggen dat we er zijn geweest,kost een kleine omweg van 300 km maar dan hedde ok wa!!!!Ook de speurtocht naar de wereldberoemde bluescafees hier loopt op een debakel uit.Of we kunnen ze niet vinden en degene die we wel vinden zitten dichtgespijkerd,vaarwel Clarksdale, op naa TUPELO.

We vervolgen onze rit richting TUPELO,de geboorteplaats van""THE KING,Elvis Presley"".Een rit van iets meer dan 200 km."t is inmiddels 16.30 en we hebben nog geen hotel.We gaan ons geluk midden in Tupelo beproeven,dus we zien daar wel.De rit naar Tupelo is zelfs nog mooier.Hoe dichterbij we komen,hoe groener 't wordt,de enorme katoenvelden  (was ik ff vergeten te vermelden en aangezien ik meestal alles achter mekaar doortik zonder foutcorrectie en al die tijdrovende bullshit,vermeld ik 't nu maar ff,dit wordt wel een erg lange zin zo overigens!!!)die we op weg naar Clarksdale hadden gezien maken plaats voor mooie bossen en betere wegen.

We komen aan in Tupelo (pikken nog ff 5 km mee vd Natchez trace parkway) en stoppen bij een motel 6.Waarom duur als 't goedkoop kan.Mooi dr is plek en voor $50 hebben we een kamer."t meiske achter de balie vraagt of we 1 of 2 bedden willen.Miranda antwoordt met een lach op dr gezicht (tenminste daar ga ik vanuit) 2 bedden graag:-)).Ik ben degene die afrekend dus inderdaad 1 bed graag!!!.

Op de Tomtom had ik gezien dat er een Outback in de buurt is,dus voor 't eten zitten we gebakken hier.De Outback is echt een geweldige eettent met amazing steaks voor redelijke prijzen.WE komen aan en kunnen ternauwernood een parkeerplaatsje vinden.De zaak is ""Packed"",afgeladen vol.Voor we binnen lopen zien we buiten al dik 10 man zitten.Inderdaad er is een wachttijd van zo'n 50 minuten.We vragen of we niet aan de bar kunnen eten (hadden we al eerder gedaan) en mooi er komen net 2 plekjes vrij aan de bar,die zijn voor ons,laat die sloebers maar buiten een uurke wachten...

We nemen allebei weer een Sirloin steak (6 oz voor M,12 OZ pour moi),Miranda neemt gezond wat extra groente en ik schuif de overheerlijke Sweet Potato Fries naar binnen.Afgeblust met wat FOSTER's uit de tap (M neemt weer wat Strawberry sangria's) kan deze topavond weer niet kapot.Indien iemand in Nederland nog een goei steakhouse wil beginnen,een OUTBACK is the way to go,dit zou in NL ook een dikke HIT zijn.Fantastische steaks tegen een betaalbare prijs in een rustieke laidback setting (en nou jullie weer!!!)...Van mij mogen ze dr in Eindhoven zo eentje uit de grond stampen.

Met ons buikske weer rond gaan we naar ons motelleke,waar Miranda haar haren weer voorziet van wat extra kleurkes.Door de vele zon die we tot nu toe hebben gehad begint de kleur wel behoorlijk te vervagen.Ik laadt de foto's in,en begin dit verhaaltje weer weg te tikken.Over 't algemeen ben ik met dit hele ritueel wel zo'n 2 uur per dag kwijt,maar ,so far so good......

Morgen eerst ff naar 't geboortehuis van ELVIS en dan op naar Memphis,Tennessee....

Zo ik ga ff kijken of Miranda nog wat heet water over heeft gelaten na al dat gebadder,dus al strippend zeg ik ,

BAMI has left the Building .........